Είμαστε τελικά για ... ίδρυμα

 

Το τελευταίο διάστημα είδε το φως της δημοσιότητας άλλη μια σοβαρότατη καταγγελία για κακοποίηση παιδιού και προστέθηκε στη σωρεία όλων των άλλων εξίσου σοβαρών καταγγελιών για το ίδιο θέμα που έχουν ακουστεί κατά καιρούς. Η είδηση «κακοποίηση ανηλίκου» από μόνη της προκαλεί ρίγη οργής, αγανάκτησης και αποτροπιασμού είτε αυτή η κακοποίηση προκαλείται από το οικογενειακό του περιβάλλον είτε από κάποιον άλλον φορέα φιλοξενίας όπου το παιδί παραδόθηκε λόγω διαφόρων οικογενειακών προβλημάτων.

Ακόμη και ο πιο ψύχραιμος άνθρωπος χρειάζεται λίγο χρόνο προκειμένου να βρεί έναν ειρμό σκέψης και να επεξεργαστεί λογικά ένα τέτοιο συμβάν. Ζούμε όλοι μας ή μας έπεισαν ότι ζούμε σε ένα κράτος το οποίο προβλέπει και νομοθετεί για όλα τα προβλήματα που προκύπτουν στην πορεία της λειτουργίας του. Στην πράξη όμως και κατ΄επανάληψη,  όλο αυτό το οικοδόμημα που νομίζαμε ότι ίσχυε, ανατρέπεται βίαια όπως συνέβη και με την τελευταία καταγγελία σύμφωνα με την οποία η κακοποίηση ανηλίκου συνέβη σε ιδρυματική δομή.

Η κοινωνία, ιδίως δε η ελληνική, διακατέχεται από μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα «παιδί». Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδί χωρίς οικογένεια που ζει και αναπτύσσεται σε ίδρυμα που όποιο και να είναι αυτό είναι μια προσωρινή λύση ανάγκης. Το κράτος αναλαμβάνοντας την φροντίδα αυτού του απροστάτευτου παιδιού που για πολύ συγκεκριμένους λόγους απομακρύνεται από την οικογένειά του οφείλει βεβαίως να πράξει το αυτονόητο. Να εξασφαλίσει δηλαδή στο παιδί την προστασία που αυτό στερήθηκε, μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον ανάπτυξης, μέχρις ότου αποκατασταθεί η οικογενειακή ομαλότητα.

Υπάρχει κράτος πρόνοιας που πληρώνουμε υποχρεωτικά όλοι οι Έλληνες πολίτες το οποίο οφείλει να επωμίζεται εξ ολοκλήρου το προνοιακό έργο χωρίς να χρειάζεται την επικουρική λειτουργία διαφόρων ιδιωτικών ιδρυμάτων. Αντιθέτως όμως βλέπουμε ότι κάποιες ΜΚΟ αναλαμβάνουν σχεδόν πάντα να αντικαταστήσουν τον κρατικό ρόλο και σε αυτόν τον τομέα ενώ οι «κρατούντες», εκμεταλλευόμενοι την έμφυτη ευαισθησία όλων μας για το παιδί, μας καλούν να τις χρηματοδοτούμε κιόλας, φέρνοντάς μας πολλές φορές αντιμέτωπους με τη συνείδησή μας για το αν πράττουμε το ορθό μετά και τις πρόσφατες καταγγελίες.

Στα πλαίσια του προνοιακού κράτους θα έπρεπε σαφώς να υπάρχουν όλοι εκείνοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί προορισμένοι να επεμβαίνουν άμεσα και να προλαμβάνουν ή να επανορθώνουν οποιαδήποτε άδικη συμπεριφορά. Εφόσον όμως απ΄ό,τι μαθαίνουμε κάποιοι θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη λόγω υπονοιών, συμπεραίνουμε αβίαστα ότι κανένα προληπτικό μέτρο δεν πάρθηκε και κανένας ελεγκτικός μηχανισμός δεν εκτέλεσε το έργο που όφειλε ενώ θα μπορούσε αφού μετά τις καταγγελίες που ήρθαν στο φως το κράτος όρισε προσωρινό συμβούλιο για τη διαχείριση της εταιρείας κάτι που θα μπορούσε να είχε κανει νωρίτερα αν βέβαια ο κρατικός ελεγκτικός μηχανισμό μπορούσε να λειτουργήσει.

Σύμφωνα με τον ψυχίατρο κ. Γιώργο Νικολαίδη, διευθυντή Ψυχικής Υγείας του «Ινστιτούτου Υγείας Παιδιού», το βασικό ερώτημα είναι το αν θα συνεχίσει η Ελλάδα να στέλνει θυματοποιημένα παιδιά να θυματοποιηθούν ξανά σε ιδρύματα με ελλιπή κοινωνικό έλεγχο. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι η χώρα μας είναι από τις τελευταίες της Ευρώπης στην προσπάθεια αποϊδρυματοποίησης, στην αποκατάσταση των οικογενειακών προβλημάτων ώστε το παιδί να μπορέσει να συνδεθεί ξανά με τη φυσική του βιολογική οικογένεια και κάνει λόγο για συμφέροντα πάσης φύσεως που αντιστέκονται και εμποδίζουν τον απεγκλωβισμό από τα ιδρύματα όχι μόνο παιδιών αλλά και άλλων κοινωνικών ομάδων όπως ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρία ή  χρονίως πάσχοντες.

Οι στρεβλές αυτές και ασυμβίβαστες με ανθρώπινες κοινωνίες καταστάσεις μπορούν να ανατραπούν μια για πάντα με την εγκαθίδρυση μιας Πολιτείας σε ένα κράτος Πολιτών με αληθινή ισχύ και πλούτο, όπου οι ίδιοι οι Πολίτες πλέον με πλήρη συναίσθηση των ευθυνών τους θα διαχειρίζονται όλη τη λειτουργία της Πολιτείας τους εφαρμόζοντας στην ακρίβειά τους όλα τα Ελλάνια Αξιακά Πρωτόκολλα μέσα από νόμους που οι ίδιοι θα θεσπίζουν.

Η ένωσή μας στον μοναδικό στόχο και σκοπό να ζούμε ως άνθρωποι θα μας καταστήσει ικανούς να βάλουμε ένα τέρμα σε όλη αυτή τη σαθρότητα που μας περιβάλλει και μας πνίγει και να οικοδομήσουμε με τον τεράστιο πλούτο που διαθέτουμε ένα μέλλον λαμπρό που θα μας ανήκει γιατί θα το έχουμε σχεδιάσει εμείς οι ίδιοι.

Με την ορθή διαχείριση των περιουσιακών μας στοιχείων θα εξασφαλίσουμε όλες εκείνες  τις συνθήκες που απαιτούνται για τα παιδιά, τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μητέρας όσο και μετά τη γέννηση του βρέφους έως και την ενηλικίωσή του αλλά και για οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα χρειάζεται υποστήριξη. Με αυτόν τον τρόπο παύουν οριστικά να υπάρχουν ΜΚΟ ή διάφορα άλλα προβληματικά ιδρύματα τα οποία δεν έχουν να παρουσιάσουν κάποιο αξιόλογο έργο και τα οποία χρηματοδοτούνται με κρατικά κονδύλια.

Απαιτείται να σκεφτούμε όλοι μας πολύ σοβαρά, να αντιληφθούμε ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο και με όχημα την ένωσή μας να πάρουμε σαφή και ξεκάθαρη θέση για τις ζωές μας ως ανθρωπότητα.

Σύνταξη: Παναγιωτοπούλου Αργυρώ